Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο
Μια συνηθισμένη ιστορία

 ...Στο μυαλό της, αναπάντεχα εισέβαλαν οι κόκκινες γόβες της, τις οποίες πριν δύο βράδια, του είχε
χαρίσει, αφού εκείνος τις της παρέδωσε στα χέρια, καθαρισμένες και ιδιαίτερα περιποιημένες. Αυτή, η αναπάντεχη χειρονομία, ανάστησε μέσα της την ικανότητα να βλέπει και πάλι, όλη τη γοητεία που εξακολουθούσε να σκορπά, στους άντρες που την περιστοίχιζαν. Στην ευφορία που είχε αισθανθεί, αντέδρασε εκείνη τη στιγμή, λέγοντας στον νεαρό αγγελιοφόρο των ευχάριστων ειδήσεων: "Θέλω να μου υποσχεθείς κάτι. Κάποια μέρα να τα φορέσεις σε μία κοπελίτσα χαζή και ερωτευμένη, να τη βάλεις να περπατήσει για να δεις πως τα τακούνια τής ορθώνουν τα καπούλια κι έπειτα να τη γαμήσεις χωρία να τα βγάλει. Ορκίσου μου πως θα το κάνεις"......

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αυτοέκδοση του Βασίλειου Διακοβασίλη, με την πρώτη απόπειρα του να μεταφέρει διηγήματα που γράφει εδώ και μερικά χρόνια, από τα ηλεκτρονικά μέσα δικτύωσης, σε έντυπη μορφή, σε βιβλίο.   Ανθρώπων ιστορίες , ο τίτλος του.... ...Ιστορίες, απ΄ τη ζωή βγαλμένες  ή φανταστικές,  ποιος αλήθεια  ξέρει;  Ιστορίες, που όταν αρχίσεις  να κτυπάς το πληκτρολόγιο,  τα γράμματα ένα ένα,  οι λέξεις  και οι προτάσεις εμφανίζονται  αβίαστα,  οι ιστορίες κυλούν μπροστά  σου, σαν ένα ποτάμι,  που θα  σταματήσει μόνο όταν θα φτάσει στον  προορισμό του.  Και τότε αφού ειπωθούν, η ψυχή  γαληνεύει  διότι την απάλυνες από το  αβάσταχτο φορτίο με το οποίο η  μνήμη την πλάκωνε. Ιστορίες για την αγάπη, για τον  χωρισμό, για τη μοίρα των ανθρώπων,  για τις καλές στιγμές ή τις δύσκολες  αποφάσεις τους.  Ιστορίες ανθρώπων....
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Καστελόριζο, προ αεροδρομίου, προ Mediterraneo, προ διαγγέλματος Παπανδρέου

Λίγες μέρες, προτού βρεθώ στο νησί, βρήκα έναν παλιό καθηγητή μου, στη Ρόδο. Ήμουν στενοχωρημένος. Μου λέει: "Δες το σαν ευκαιρία, να μείνεις λίγο μόνος, με τον εαυτό σου, δες το σαν άσκηση αυτογνωσίας!". Είμαι μόλις 22 χρόνων. Δεν έχω κάτι να πω με τον εαυτό μου. Αυτό που θέλω είναι να γεμίσω τη ψυχή μου με ζωή. Αυτή η ακινησία, τα ατελείωτα βράδια με τις άνευ σημασίας συζητήσεις, αυτές οι ακατανόητες ιστορίες που φτιάχνουν οι πολιτικοί, δεν με ενδιαφέρουν.   Ψάχνω τη τσάντα μου, βγάζω τα Walkman, τοποθετώ την κασέτα που σήμερα μόλις έλαβα, από τη συμμαθήτρια μου, τη Μαρία, με τις τελευταίες επιτυχίες του αμερικάνικου μουσικού στερεώματος. Το πρώτο τραγούδι:  Dance with me του Leonard Koen. Ρυθμικό, ανεξήγητα θλιμμένο. Το έβαλα και πάλι από την αρχή. Μου αρέσει! Dance me to the end of love... Με ποια; Είμαι μόνος! Σε μια υποτιθέμενη παραλία, με τον ήλιο να με καίει, απέναντι από το μικρασιατικό φόβητρο, στο τέρμα της πατρίδας μου..., δεν βλέπω την ώρα να φύγω απ΄ τ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Έτσι τ' αποφάσισε ο Θεός!

Κάθε φορά που βλέπω το κλειστό εδώ και χρόνια σχολείο του χωριού, στο μυαλό μου έρχεται η αίθουσα Φυσικής Ιστορίας, την οποία είχε φτιάξει ο δάσκαλος μας. Πολλά τα εκθέματα της, μα αυτό που θυμάμαι ολοκάθαρα είναι οι προθήκες με τα βαλσαμωμένα ζώα της περιοχής μας.   Όπως εκείνο το γεράκι, με την κοφτερή ματιά του, που το μέγεθος του, τα χρώματα του και μια αδιόρατη κίνηση στο κεφάλι του, μου έδιναν την εντύπωση ότι κάποια μέρα θα έβρισκε την έξοδο και θα γλίτωνε από αυτήν την ιδιόμορφη αιχμαλωσία. Ή εκείνο πάλι το ζουρί, που ένα βράδυ μπήκε στο κοτέτσι του Νικολή και του "έπνιξε" σχεδόν όλες τις κότες, αλλά βγαίνοντας, χορτασμένο πια, δεν πρόσεξε το δόκανο που είχε στηθεί εκεί αποβραδίς... Το πρωί,η στριγκλιά φωνή της Μαριγώς ξεσήκωσε το Νικολή της,  ο οποίος αφού εκτίμησε την κατάσταση, απελευθέρωσε το άψυχο πια ζώο. Το πίσω πόδι του ήταν σπασμένο, αλλά ο δάσκαλος μπόρεσε να το στήσει και πάλι στα τέσσερα, με το μπροστινό δεξί του πόδι ελαφρά ανασηκωμένο και...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα