Πολλές φορές τρύπωνα κι εγώ κάπου εκεί, στο διάδρομο ή τα σκαλοπάτια της μπροστινής
πόρτας, για να μπορώ απλά και μόνο να παρακολουθώ την όλη διαδικασία της επιλογής των τραγουδιών που θα έπαιζε το πικάπ στη σύντομη διαδρομή. Άνοιγε η πλαστική δισκοθήκη, με τις σελίδες των δίσκων, ξεφυλλιζόταν γρήγορα γρήγορα και τα επιλεγμένα σαρανταπεντάρια έβγαιναν και στοιβάζονταν δίπλα στο κατακόκκινο πικάπ. Λίγο προτού ξεκινήσει το λεωφορείο, είχε επιλεγεί το πρώτο τραγούδι, και ήδη ακουγόταν από τα μικρά ηχεία της οροφής. Τα πρώτα τραγούδια επιλέγονταν εύκολα. Όλοι συμφωνούσαν με τη μία γι΄ αυτά, είτε με ένα νεύμα είτε με επιδοκιμαστικά σχόλια. Τα δύσκολα άρχιζαν μετά το έβδομο - όγδοο δισκάκι. Τότε έπρεπε να ικανοποιηθούν και οι προσωπικές επιλογές των καθενός, που είχε έγκαιρα πιάσει μια από τις μπροστινές θέσεις. Τον τελικό λόγο όμως τον είχε σχεδόν πάντα, ο τυχερός ή η τυχερή που κρατούσε την πλαστική δισκοθήκη.
πόρτας, για να μπορώ απλά και μόνο να παρακολουθώ την όλη διαδικασία της επιλογής των τραγουδιών που θα έπαιζε το πικάπ στη σύντομη διαδρομή. Άνοιγε η πλαστική δισκοθήκη, με τις σελίδες των δίσκων, ξεφυλλιζόταν γρήγορα γρήγορα και τα επιλεγμένα σαρανταπεντάρια έβγαιναν και στοιβάζονταν δίπλα στο κατακόκκινο πικάπ. Λίγο προτού ξεκινήσει το λεωφορείο, είχε επιλεγεί το πρώτο τραγούδι, και ήδη ακουγόταν από τα μικρά ηχεία της οροφής. Τα πρώτα τραγούδια επιλέγονταν εύκολα. Όλοι συμφωνούσαν με τη μία γι΄ αυτά, είτε με ένα νεύμα είτε με επιδοκιμαστικά σχόλια. Τα δύσκολα άρχιζαν μετά το έβδομο - όγδοο δισκάκι. Τότε έπρεπε να ικανοποιηθούν και οι προσωπικές επιλογές των καθενός, που είχε έγκαιρα πιάσει μια από τις μπροστινές θέσεις. Τον τελικό λόγο όμως τον είχε σχεδόν πάντα, ο τυχερός ή η τυχερή που κρατούσε την πλαστική δισκοθήκη.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου