ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Αυτοέκδοση του Βασίλειου Διακοβασίλη, με την πρώτη απόπειρα του να μεταφέρει διηγήματα που γράφει εδώ και μερικά χρόνια, από τα ηλεκτρονικά μέσα δικτύωσης, σε έντυπη μορφή, σε βιβλίο. Ανθρώπων ιστορίες, ο τίτλος του....

...Ιστορίες, απ΄ τη ζωή βγαλμένες ή φανταστικές,

ποιος αλήθεια ξέρει;

Ιστορίες, που όταν αρχίσεις να κτυπάς το πληκτρολόγιο, τα γράμματα ένα ένα,

οι λέξεις και οι προτάσεις εμφανίζονται αβίαστα,

οι ιστορίες κυλούν μπροστά σου, σαν ένα ποτάμι,

που θα σταματήσει μόνο όταν θα φτάσει στον προορισμό του.

Και τότε αφού ειπωθούν, η ψυχή γαληνεύει

διότι την απάλυνες από το αβάσταχτο φορτίο με το οποίο η μνήμη την πλάκωνε.

Ιστορίες για την αγάπη, για τον χωρισμό, για τη μοίρα των ανθρώπων,

για τις καλές στιγμές ή τις δύσκολες αποφάσεις τους.

Ιστορίες ανθρώπων....

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Καστελόριζο, προ αεροδρομίου, προ Mediterraneo, προ διαγγέλματος Παπανδρέου

Λίγες μέρες, προτού βρεθώ στο νησί, βρήκα έναν παλιό καθηγητή μου, στη Ρόδο. Ήμουν στενοχωρημένος. Μου λέει: "Δες το σαν ευκαιρία, να μείνεις λίγο μόνος, με τον εαυτό σου, δες το σαν άσκηση αυτογνωσίας!". Είμαι μόλις 22 χρόνων. Δεν έχω κάτι να πω με τον εαυτό μου. Αυτό που θέλω είναι να γεμίσω τη ψυχή μου με ζωή. Αυτή η ακινησία, τα ατελείωτα βράδια με τις άνευ σημασίας συζητήσεις, αυτές οι ακατανόητες ιστορίες που φτιάχνουν οι πολιτικοί, δεν με ενδιαφέρουν. Ψάχνω τη τσάντα μου, βγάζω τα Walkman, τοποθετώ την κασέτα που σήμερα μόλις έλαβα, από τη συμμαθήτρια μου, τη Μαρία, με τις τελευταίες επιτυχίες του αμερικάνικου μουσικού στερεώματος. Το πρώτο τραγούδι: Dance with me του Leonard Koen. Ρυθμικό, ανεξήγητα θλιμμένο. Το έβαλα και πάλι από την αρχή. Μου αρέσει! Dance me to the end of love... Με ποια; Είμαι μόνος! Σε μια υποτιθέμενη παραλία, με τον ήλιο να με καίει, απέναντι από το μικρασιατικό φόβητρο, στο τέρμα της πατρίδας μου..., δεν βλέπω την ώρα να φύγω απ΄ τ...

Διαβάστε περισσότερα

Η ωραία εποχή

Ο ήλιος είχε σηκωθεί πια για τα καλά! Οι λουόμενοι γέμιζαν σιγά σιγά την παραλία . Οι χαρούμενες φωνές, τα γεμάτα υποσχέσεις βλέμματα, τα τυχαία αγγίγματα, τσάκιζαν τη νύχτα! Η ζωή, με όλη της την ορμή, κέρδιζε. Κλείστηκες στο σπίτι σου, έπεσες για ύπνο. Τι κι αν η μάνα σου πρόλαβε να σε ρωτήσει, να σε κατηγορήσει, να βγάλει φωνή απελπισίας; Τι κι αν σε κρυφοκοίταξε απ΄τη χαραμάδα της μισάνοιχτης πόρτας της κάμαρας σου; Τα όνειρα σου ήταν γαλήνια, γεμάτα φως, ο έρωτας σχηματιζόταν στο πρόσωπό σου!