Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο
Αυτοέκδοση του Βασίλειου Διακοβασίλη, με την πρώτη απόπειρα του να μεταφέρει διηγήματα που γράφει εδώ και μερικά χρόνια, από τα ηλεκτρονικά μέσα δικτύωσης, σε έντυπη μορφή, σε βιβλίο.  Ανθρώπων ιστορίες, ο τίτλος του....
...Ιστορίες, απ΄ τη ζωή βγαλμένες ή φανταστικές, 
ποιος αλήθεια ξέρει; 
Ιστορίες, που όταν αρχίσεις να κτυπάς το πληκτρολόγιο, τα γράμματα ένα ένα, 
οι λέξεις και οι προτάσεις εμφανίζονται αβίαστα, 
οι ιστορίες κυλούν μπροστά σου, σαν ένα ποτάμι, 
που θα σταματήσει μόνο όταν θα φτάσει στον προορισμό του. 
Και τότε αφού ειπωθούν, η ψυχή γαληνεύει 
διότι την απάλυνες από το αβάσταχτο φορτίο με το οποίο η μνήμη την πλάκωνε.
Ιστορίες για την αγάπη, για τον χωρισμό, για τη μοίρα των ανθρώπων, 
για τις καλές στιγμές ή τις δύσκολες αποφάσεις τους. 
Ιστορίες ανθρώπων....

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο μόνος δρόμος

Σε λίγο η μάνα της, της έφερε το δίσκο με τον τούρκικο καφέ -  έτσι τον έλεγαν ακόμα τότε στο χωριό της- κι ένα δροσερό ποτήρι νερό. Κάθισε δίπλα της!  Η συζήτηση σχεδόν τυπική! Πώς πάει το Πανεπιστήμιο, πώς είναι η ζωή στη Θεσσαλονίκη, τι κάνουν οι παρέες της. Στην πραγματικότητα η Χάρης, ήθελε να μάθει απ΄ την κόρη της αν είχε δημιουργήσει κάποιον δεσμό, όμως οι σύντομες, δίχως ενθουσιασμό απαντήσεις που λάμβανε, την αποθάρρυναν από το να συνεχίσει την κουβέντα. Αυτή ήταν και η μεγάλη της αγωνία. Είχε κάνει την υπέρβαση μια φορά απέναντι στα κλειστά ήθη του χωριού της, στέλνοντας την κόρη της μόνη να σπουδάσει στη μακρινή Θεσσαλονίκη, μα αν τα έμπλεκε μ΄ έναν "ξένο", ποιος θα μπορούσε να κλείσει τα στόματα των συγχωριανών της. Θα κατασπάραζαν τη Χάρις οικτίροντας την για την τύχη της, αλλά και αποδίδοντας της όλες τις ευθύνες των επιλογών της. Τη δε Μαρία, θα την ξέγραφαν οριστικά από τα κατάστιχα των καλών και τίμιων κοριτσιών του τόπου τους κι έτσι θα έχανε το τυχερό

Θε μου, η μητρική στοργή πού βρήκε τόσο δηλητήριο;

Οι σκέψεις βασανίζουν τον Περικλή. Αυτή την άνοιξη τον πονάνε, τον πονάνε πολύ. Κάποτε φτάνει, ο κόμπος εκεί που ένα ελάχιστο τράβηγμα είναι ικανό να σπάσει την ψυχή σου. Και η ψυχή του πονάει. Πονάει που έμεινε μόνος, πονάει που δεν έχει φίλους, πονάει που δεν έκανε οικογένεια. Τον πονάνε τα ντουβάρια μέσα στα οποία είναι κλεισμένος. Τα ίδια ντουβάρια ορθώνονται και στο σπίτι του. Όσο ζούσαν οι γονείς του, του ήταν αδύνατον να υποψιαστεί τη μοναξιά που τον περίμενε. Μετά τον θάνατο του πατέρα του, έγινε αυτός ο άντρας του σπιτιού... Νοιαζόταν για τα καθημερινά έξοδα, συμφωνούσε με τη μάνα του για το φαγητό της ημέρας, καθόταν στο σπίτι και της έκανε παρέα, σε κάθε της στενοχώρια την έτρεχε στους γιατρούς... τις αγόραζε, σχεδόν κάθε μέρα την αγαπημένη της σοκοφρέτα. Αρχόντισσα την είχε. Δεν προλάβαινε να ζητήσει κάτι εκείνη κι αυτός της ικανοποιούσε την επιθυμία. Εκεί έκλεισε και κάθε ευκαιρία να κάνει δική του οικογένεια.