Κριτικές - Παρουσιάσεις

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΔΙΑΚΟΒΑΣΙΛΗ

    ( περιοδικό ΚΕΦΑΛΟΣ )

1. Αν έπρεπε να δώσετε έναν ορισμό για τη λογοτεχνία, ποιος θα ήταν αυτός;

Για μένα η λογοτεχνία ορίζεται από τα κείμενα εκείνα, που διηγούνται μια ιστορία με τρόπο ικανό να μιλήσει στην καρδιά σου, να διεγείρει τα συναισθήματα σου και να κινητοποιήσει το μυαλό σου. Τα κείμενα εκείνα που σου χαρίζουν το ταξίδι, που τόσο χρειάζεσαι, σπάζοντας τους φραγμούς της καθημερινότητας σου.

2. Πότε ξεκινήσατε ν’ ασχολείστε με την τέχνη του λόγου και ποιος ήταν ο λόγος που σας παρότρυνε;

Οι πρώτες συγγραφικές μου απόπειρες ξεκινούν στην ηλικία των είκοσι περίπου. Διακόπηκαν όμως πολύ γρήγορα για να συνεχιστούν απρόσμενα θα έλεγα, μετά από 30 χρόνια. Ο λόγος που ξεκίνησα να γράφω και πάλι είναι λίγο παράξενος. Είχα διαβάσει ένα βιβλίο, το “Για εραστές και κλέφτες” του Πέδρο Θαραλούκι και βαθιά, μέσα μου γεννήθηκε η επιθυμία να πω την ιστορία της πρωταγωνίστριας Ντολόρες, με τον δικό μου τρόπο. Από τότε γράφω συνέχεια.

3. Γιατί γράφετε;

Γράφω, κυρίως για τη χαρά της δημιουργίας. Για το παιχνίδι της εύρεσης των πρωταγωνιστών και των μυστικών στα οποία εμπλέκονται. Για την έξαψη που νιώθω όταν προσπαθώ να συνθέσω μια ιστορία με τους πρωταγωνιστές μου. Για τη χαρά, της ολοκλήρωσης της προσπάθειας μου. 
Γράφω, διότι έχω την ανάγκη να εκμυστηρευτώ, πρώτα πρώτα στον εαυτό μου, όλα εκείνα που με βαραίνουν. 
Γράφω διότι η συγγραφή μιας ιστορίας με κάνει να νιώθω καλά με τον εαυτό μου. 

4. Ποια είναι η πηγή της έμπνευσής σας; 

Η πηγή της έμπνευσης μου, είναι κυρίως οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Όλοι έχουν κάποια ιστορία να πουν για τη ζωή τους. Μου αρέσει αυτές τις ιστορίες, να τις μετασχηματίζω, να τους δίνω λογοτεχνικό χαρακτήρα, να τις τοποθετώ σε ένα διαφορετικό πλαίσιο, να τους δίνω ένα άλλο τέλος. Όσο κι αν φαίνεται απίθανο, κάθε μικρή, φαινομενικά ασήμαντη ιστορία, αποτελεί για μένα πηγή έμπνευσης. 

5. Με ποιο λογοτεχνικό είδος ασχολείστε περισσότερο;

Κυρίως με το διήγημα. Νομίζω ότι μου ταιριάζει περισσότερο. Μέσα σε λίγες σελίδες, ξεδιπλώνεις την ιστορία που θέλεις να πεις, χωρίς περίσσεια φτιασίδια. Ακόμα και ολόκληρη τη ζωή ενός πρωταγωνιστή μου, μου αρέσει να την συμπιέζω στα απολύτως σημαντικά,  χωρίς  να χάνονται τα κύρια σημεία της ζωής του, αυτά που κατά τη γνώμη μου, δίνουν ενδιαφέρον στην κάθε ιστορία.

6. Μιλήστε μας για το λογοτεχνικό σας έργο.

Ξεκίνησα να δημοσιεύω τα διηγήματα που έγραφα στο blog μου. Διαπίστωσα ότι είχαν θετική ανταπόκριση στους διαδικτυακούς μου φίλους. Αυτό με ενθάρρυνε να συνεχίσω. Διαπραγματευόμουν κυρίως ζητήματα σχετικά με το νησί της καταγωγής μου, για τους ανθρώπους του, για τα ήθη της κλειστής κοινωνίας των παλαιότερων χρόνων, για τις μνήμες των παιδικών και νεανικών μου χρόνων. Μου άρεσε όλα αυτά να τα εντάσσω σε συγκεκριμένο ιστορικό χρόνο. Η ιστορίες μου, δηλαδή να συμπλέκονται με μικρά ή σημαντικά ιστορικά γεγονότα της πατρίδας μας. Στη συνέχεια άρχισα να γράφω, έχοντας ως έμπνευση μου την πραγματικότητα της τωρινής μου πατρίδας, της Μακεδονίας, και πάλι στο ίδιο πλαίσιο. Τα ήθη του τόπου και το ιστορικό πλαίσιο. Τα περισσότερα από αυτά είναι ακόμα αδημοσίευτα, εκτός από ένα που δημοσιεύτηκε σε μια συλλογική έκδοση με τίτλο ΔΡΑΜΑ, μια συλλογή διηγημάτων με φόντο την όμορφη πόλη της ανατολικής Μακεδονίας, από τις εκδόσεις iWrite.

7. Πείτε μας λίγα λόγια για το τελευταίο σας βιβλίο που έχει τίτλο: «ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΙΣΤΟΡΙΕΣ». 

Το βιβλίο μου είναι μια αυτοέκδοση του 2017, με τα διηγήματα, που είχα δημοσιεύσει μέχρι τότε στο blog μου. Προχώρησα στην έντυπη έκδοση για δύο λόγους. Πρώτα πρώτα, υπήρχαν πολλοί φίλοι και γνωστοί μου, οι οποίοι δεν είναι εξοικειωμένοι με την ηλεκτρονική μορφή ανάγνωσης. Ήθελα να τους δώσω την ευκαιρία να με διαβάσουν. Ο δεύτερος λόγος είναι η αγάπη μου για το βιβλίο στην κλασσική του μορφή. Ήθελα τα διηγήματα μου, να τα δω σε έντυπη μορφή. Υπάρχει βέβαια μια μορφή ματαιοδοξίας  σε όλο αυτό το εγχείρημα αλλά από την άλλη το διασκέδασα κιόλας, καθώς οργάνωσα μόνος μου όλη την έκδοση από τη στοιχειοθεσία ως το εξώφυλλο. Τα διηγήματα που περιέχει, πέρα από αυτά που ανέφερα προηγουμένως, ήταν ιστορίες που είχα την ανάγκη να τις πω. Πολλές από αυτές βάραιναν την ψυχή μου, σε όλες τις ιστορίες κάπου κρυβόμουν κι εγώ και όταν τις είδα δημοσιευμένες αισθάνθηκα τη γαλήνη της ολοκλήρωσης ενός κύκλου της ζωής μου. Είναι ιστορίες για την αγάπη, για τον χωρισμό, για τη μοίρα των ανθρώπων, για τις καλές στιγμές τους ή τις δύσκολες αποφάσεις που καλούνται να πάρουν.

8. Ποια είναι η αγαπημένη σας ώρα μέσα στην ημέρα που κάθεστε και γράφετε;

Νωρίς το πρωί, προτού χαράξει ακόμα, τότε που όλα είναι ήσυχα, πριν τις σκοτούρες της καθημερινότητας μας.

9. Πως θα χαρακτηρίζατε τη λογοτεχνική παραγωγή σήμερα;

Παρά την οικονομική και κοινωνική κρίση που περνά η χώρα μας, η ελληνική λογοτεχνική παραγωγή δίνει την αίσθηση της άνθησης. Πάρα πολλές εκδόσεις νέων τίτλων, κάποιων σίγουρα αξιόλογων, κάποιων που έχουν βρει τη συνταγή και πουλούν και μόνο με το όνομα του/της συγγραφέα και πολλών αδιάφορων. Ένα θέμα είναι και ο τρόπος που λειτουργούν οι εκδότες σήμερα. Ουσιαστικά, ένας νέος λογοτέχνης για να μπορέσει να εκδώσει ένα έργο του, εκχωρεί όλα τα δικαιώματα του στον εκδότη ή οφείλει να χρηματοδοτήσει την έκδοση του. Από τη μία είναι καλό που υπάρχουν οι αυτο-εκδόσεις και ο κάθε επίδοξος συγγραφέας να έχει τη χαρά να βλέπει το έργο του τυπωμένο αλλά από την άλλη, τα best-sellers τα μονοπωλούν οι γνωστοί εκδοτικοί οίκοι, δίκαια κατά τη γνώμη μου. 

10. Ποιο θεωρείτε πως είναι το μυστικό της επιτυχίας ενός Best Seller;

Πρώτα πρώτα να υπάρχει ένα πολύ καλό θέμα, ενδιαφέρον για την πλειονότητα των αναγνωστών αλλά όχι σύνηθες, το οποίο ο συγγραφέας να μπορεί να το  διαπραγματευτεί ποικιλοτρόπως. Ο λόγος να είναι διάφορος από αυτόν που μας έχουν μάθει και να ξεχωρίζει για την εκφραστική του πρωτοτυπία. Να είναι φανερό ότι ο συγγραφέας κοπίασε για να ολοκληρώσει το έργο του. Έψαξε πηγές, μελέτησε χρόνους και γεγονότα, δεν υποπίπτει στα λεγόμενα πραγματολογικά λάθη. Νομίζω ότι αυτά είναι εκείνα τα στοιχεία που κάνουν ένα έργο best seller.

11. Αν έπρεπε να επιλέξετε ανάμεσα στο έντυπο ή στο ηλεκτρονικό βιβλίο, εσείς ποιο θα επιλέγατε; 

Σίγουρα το έντυπο. Αν και λάτρης των Νέων Τεχνολογιών, όσες φορές προσπάθησα να διαβάσω κάποιο λογοτεχνικό έργο από κάποια οθόνη, αυτό με κούρασε και θαρρείς ότι δημιουργούσε μια απόσταση ανάμεσα σε μένα, τον αναγνώστη με τον συγγραφέα. Μου αρέσει η αίσθηση των σελίδων στα δάχτυλα μου, είτε είναι χειμώνας και κάθομαι στην πολυθρόνα είτε είναι καλοκαίρι στη σεζλόνγκ σε κάποια παραλία. Μου αρέσει να βλέπω τη ράχη των βιβλίων στη βιβλιοθήκη και μόνο με την εικόνα του εξώφυλλου να θυμάμαι τις γλυκιές στιγμές που μου χάρισαν, διαβάζοντάς τα. Σίγουρα το έντυπο, ειδικά για τη Λογοτεχνία.

12.  Ποια συμβουλή θα δίνατε σ’ ένα νέο λογοτέχνη;

Πολύ διάβασμα, ο καλός συγγραφές πρέπει να διαθέτει ένα πλούσιο απόθεμα καλών λογοτεχνικών έργων στην άκρη του μυαλού του. Καλή γνώση της γλώσσας μας, δίχως όμως να φοβάται να την υπερβεί, αν νομίζει ότι με αυτόν τον τρόπο εκφράζεται καλύτερα. Συστηματική γραφή, σε καθημερινή βάση αν γίνεται. Και κυρίως να μην φοβάται να περάσει στο χαρτί ότι εκείνος θεωρεί σπουδαίο. Να κοινοποιεί τα έργα του, όπου μπορεί, δίχως φόβο ή ντροπή.

13. Τώρα ας περάσουμε στην πλευρά του αναγνώστη. Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε;

Ένα βιβλίο του Ίαν Μακγιουάν, το “Νόμος περί τέκνων”. Θα μπορούσε να το χαρακτηρίσεις ως δικαστικό δράμα, αλλά όπως όλα τα καλά βιβλία, ξεπερνά εύκολα αυτό το πλαίσιο. Είναι ένα βιβλίο, που σου δίνει την ευκαιρία να σκεφτείς πολλά για τις οικογενειακές σχέσεις γενικότερα. Ένα βιβλίο που διαβάζεται εύκολα και ευχάριστα, προβληματίζοντάς σε όμως για το πόσο πολύπλοκη μπορεί να γίνει η ζωή μας.

14. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Από τους Έλληνες, ο Νίκος Καζαντζάκης. Δυνατή πένα που δημιουργεί ανεπανάληπτους ήρωες, που εκμεταλλεύεται αριστοτεχνικά τον ιστορικό χρόνο, απόλυτα φιλοσοφημένος, διαχρονικός. Από τους ξένους, ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Γράφει για την πατρίδα του, με έναν τρόπο μαγικό θα έλεγα. Έχει την ικανότητα να σε μεταφέρει νοερά, στα δύσκολα χρόνια της χώρας του και να σου περιγράφει με παραμυθιακό τρόπο την σκληρή πραγματικότητα που βίωσε η γενέτειρα του, η Κολομβία. 

15. Ποια είναι τ’ αγαπημένα σας βιβλία;

Όπως είναι φυσικό, πολλά. Θα προσπαθήσω να ξεχωρίσω κάποια. 
100 Χρόνια Μοναξιάς,  Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες
Καπετάν Μιχάλης – Αναφορά στο Γκρέκο, Νίκος Καζαντζάκης
Confiteor , Cabre Jayme
Μικρές Ατιμίες, Πάνος Καρνέζης
Γυναίκες ευσεβείς του πάθους, Περικλής Κοροβέσης
Ιστανμπούλ, Οχράν Παμούκ
Ανεμώλια , Ισίδωρος Ζουργός
Ιδιαίτερα θέλω να σταθώ στον Οδυσσέα του Τζέιμς Τζόις, που αν και με κούρασε πολύ όταν το πρωτοδιάβασα, μου έδειξε πόσο επίπονη μπορεί να είναι η καλή συγγραφή. 

16. Τελευταία ερώτηση. Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια στο χώρο της λογοτεχνίας;

Ολοκληρώνω ένα μυθιστόρημα με μια ενδιαφέρουσα, όπως νομίζω, ιστορία. Συγχρόνως ετοιμάζω και μια νέα συλλογή διηγημάτων. Θα χαιρόμουν να τα έβλεπα να εκδίδονται από κάποιον γνωστό εκδοτικό οργανισμό.

Δείτε ολόκληρη την εγγραφή

.........................................................................................................
Παρουσίαση του βιβλίου από το blog του Gianni Pit Ηδύποτον

"ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΙΣΤΟΡΙΕΣ"

Συλλογή Διηγημάτων από τον
ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΔΙΑΚΟΒΑΣΙΛΗ

Ο Αγαπητός μας Βασίλης, είναι χρόνια γνωστός στην δικτυακή μας γειτονιά, από ένα όμορφο blog. Ένα blog που ξεκίνησε αρχικά και παλιά στην δικτυακή πλατφόρμα του Pathfinder και μετά το κλείσιμο της τον βρίσκουμε πλέον εδώ:  ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Αφήνουμε τον ίδιο τον Συγγραφέα να μας παρουσιάσει το έργο του:

Αυτοέκδοση του Βασίλειου Διακοβασίλη, με την πρώτη απόπειρα του να μεταφέρει διηγήματα που γράφει εδώ και μερικά χρόνια, από τα ηλεκτρονικά μέσα δικτύωσης, σε έντυπη μορφή, σε βιβλίο.  Ανθρώπων ιστορίες, ο τίτλος του....

...Ιστορίες, απ΄ τη ζωή βγαλμένες ή φανταστικές, ποιος αλήθεια ξέρει; Ιστορίες, που όταν αρχίσεις να κτυπάς το πληκτρολόγιο, τα γράμματα ένα ένα, οι λέξεις και οι προτάσεις εμφανίζονται αβίαστα, οι ιστορίες κυλούν μπροστά σου, σαν ένα ποτάμι, που θα σταματήσει μόνο όταν θα φτάσει στον προορισμό του. 

Και τότε αφού ειπωθούν, η ψυχή γαληνεύει διότι την απάλυνες από το αβάσταχτο φορτίο με το οποίο η μνήμη την πλάκωνε.

Ιστορίες για την αγάπη, για τον χωρισμό, για τη μοίρα των ανθρώπων, 

για τις καλές στιγμές ή τις δύσκολες αποφάσεις τους. 

Ιστορίες ανθρώπων....

Ο Βασίλειος Διακοβασίλης, είναι εκπαιδευτικός, στο χώρο της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Είναι ένας μάχιμος άνθρωπος της Εκπαίδευσης, που με την παρουσία του στα σύνορα της πατρίδας μας, έχει την ευλογία αλλά και την εκφραστική ικανότητα να εξιστορεί και να παρουσιάζει με πολύ λυρικό λογοτεχνικό τρόπο τα προβλήματα, τις αγωνίες, τα όνειρα, τις προσδοκίες των ανθρώπων σε εκείνες τις ακριτικές γωνιές.

"Οι αληθινές δυσκολίες έρχονται στα χρόνια που κυριαρχεί πάνω μας η μνήμη, άλλοτε χαρίζοντάς μας ένα μειδίαμα στα στεγνά μας πλέον χείλη, άλλοτε αφήνοντας να κυλήσει ένα δάκρυ", μας γράφει ο ίδιος.

Οι "ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΙΣΤΟΡΙΕΣ" αποτελούνται από: Δώδεκα (12) επί μέρους διηγήματα:

1. Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης
2. Δεν ήταν το τυχερό της
3. Ο Μόνος δρόμος
4. Ένα πικ απ με περίμενε στη γωνία
5. Έτσι τ' αποφάσισε ο Θεός
6. Ένα καλοκαίρι Kitsch
7. Συνέχισε το δρόμο του
8. Ωραία εποχή
9. Καστελόριζο, προ αεροδρομίου, προ Mediterrraneo, προ διαγγέλματος Παπανδρέου
10. Θε μου, η μητρική στοργή που βρήκε τόσο δηλητήριο
11. Είναι κουτό γιατρέ ή μήπως δεν είναι και τόσο ;
12. Μια συνηθισμένη Ιστορία

Δώδεκα ανθρώπινες ιστορίες βουτηγμένες στην αλήθεια, σε μια καταιγίδα συναισθημάτων και βιωμάτων. Όπου στις γραμμές τους μπορείς να συναντήσεις τα πάντα, όνειρα, ελπίδες, προσδοκίες, απογοητεύσεις, έρωτα, πάθος, αδιέξοδα, χαρά, λύπη, θάνατο, αποτυχία.

Όλες οι ιστορίες ενταγμένες τόσο ρεαλιστικά μέσα στο κοινωνικό κάδρο που αρέσουν και συγκινούν.

Προσωπικά θα έλεγα ότι δύο από αυτές τις ιστορίες με συγκλόνισαν περισσότερο από όλες:

Η μία είναι το "Θε μου, η μητρική στοργή, που βρήκε τόσο δηλητήριο", η δραματική ιστορία του Περικλή και της μητέρας του. Μια ιστορία όπου μέσα στις λέξεις της διαβάζω την δική μου περίπου προσωπική ιστορία και που στο τέλος της με την αναφορά στο έργο του Ντίνου Χριστιανόπουλου πραγματικά μένεις με ένα κόμπο στο λαιμό.

Η Δεύτερη είναι η "Μια Συνηθισμένη Ιστορία". Μια ιστορία έρωτα, πάθους, ηδονών, της Ντολόρες Μαλνόμ. Από τις πιο ερωτικές και αισθησιακές ιστορίες πάθους και συναισθημάτων που έχω διαβάσει αγαπητοί φίλοι όπου εδώ ο συγγραφέας δίνει ρέστα με τη γραφή του, τη δύναμή της, την εκφραστική της ηδονική της "αυθάδεια".

Παρουσίαση του βιβλίου στο Blog Λέξεις και Αναγνώσεις

.... Δώδεκα ανθρώπινες ιστορίες, με αφετηρία τους τη σύγχρονη πραγματικότητα λίγο ως πολύ, ξετυλίγονται μέσα στο μικρό αυτό βιβλίο -αυτοέκδοση  του αγαπητού φίλου, συναδέλφου-εκπαιδευτικού και συν-αναγνώστη (στη Λέσχη Δράμας) Βασίλη Διακοβασίλη.  Δώδεκα διηγήματα στα οποία καταθέτει κομμάτια απ’ τον κόσμο τον δικό του και των ανθρώπων γύρω του, απ’ τον τόπο καταγωγής του (Κάρπαθο), από τη μεγάλη πόλη (Θεσσαλονίκη), απ΄ τη ζωή του εκπαιδευτικού....     Συνέχεια στο :   http://anagnosi.blogspot.gr/2018/05/blog-post.html

....................................................................................................................................................................

Οι παρακάτω κριτικές είναι από τις προδημοσιεύσεις των διηγημάτων μου, στο μπλοκ μου

Anna Valtzoglou:Τρίτη, 15 Ιουλίου 2014 9:24 πμ

Το διάβασα απνευστί... υπέροχη ιστορία... τελικά δεν πρέπει να καταπιέζουμε τα θέλω μας, γιατί κάποια στιγμή θα υπερνικήσουν τα πρέπει... Καλή συνέχεια.. 

     ( Για το διήγημα: Μια συνηθισμένη ιστορία )

Σάββατο, 16 Αυγούστου 2014 10:44 πμ

8/8/14
Βασίλη, στ΄ αλήθεια μ' έχει αφήσει έκπληκτη και συνάμα ιδιαίτερα χαρούμενη το διάβασμα του blog σου.
Έκπληκτη γιατί δεν είχα εννοήσει τι ακριβώς αναρτούσες κάθε φορά και χαρούμενη γιατί έχω ένα φίλο, τόσο κρυφά ευαίσθητο και ανθρώπινο.
Το διήγημα μου προκάλεσε ιδιαίτερη συγκίνηση αλλά και αγωνία έως το τέλος του, προσμένοντας να διαβάσω πως και γιατί ο Νικολής μεταμορφώθηκε σε μοναχό Ιλαρίωνα.
Η υπομονή και επιμονή του για τον έρωτα της Μαριάνθης μου θύμισε τον Φλορεντίνο Αρίσα, τον γνωστό ήρωα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, μόνο που εκείνος απόλαυσε στο τέλος τον έρωτα του.... 

 ( Για το διήγημα: Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης )

Όσο για τη συνέχεια στην ιστορία του Πέδρο Θαραλούκι ( δες προηγούμενη εγγραφή ), σχετικά με την ηρωίδα του, την Ντολόρες, εκεί πια η έκπληξη αλλά και η τέρψη της ανάγνωσης απογειώθηκαν αλήθεια σου λέω! 
Το αιώνιο θηλυκό πρότυπο του ερωτισμού, μεταφερόμενο στο πρόσωπο της Ντολόρες, πραγματικά θα μπορούσε να σταθεί πηγή έμπνευσης για κάθε άντρα. Ε, λοιπόν, εσύ πέτυχες πραγματικά να της δώσεις την προέκταση εκείνη που είναι σύμφωνη με την εικόνα που και ο ίδιος ο Θαραλούκι, αφήνει να εννοηθεί ότι θα μπορούσε η ηρωίδα του να βιώσει... 
Βρε Βασίλη, γιατί στ΄ αλήθεια αυτό τον τόσο ευγενικό και πλούσιο συναισθηματικό κόσμο σου τον κρύβεις; Με τρόπον μάλλον ιδιαίτερο, επιδέξιο! Ύστερα από τόσα χρόνια ήταν μα πραγματικά ευχάριστη ικανοποίηση για το ποιος είναι ο φίλος μας ο Βασίλης.... 
'Ήταν ένα όμορφο, δροσερό μεσημεράκι καλοκαιριού που γνώρισα την άλλη πλευρά του λίγο απρόσιτου, ακριβομίλητου και μάλλον άγνωστου για μένα φίλου Βασίλη. 

                                                                        ( Για το διήγημα: Μια συνηθισμένη ιστορία )
Η φίλη σου
Λ ε μ ο ν ι ά

Υ.γ. Σαφώς και εννοείς ότι όλο αυτό θα μου ήταν ιδιαίτερα δύσκολο και χρονοβόρο να το πληκτρολογήσω και να σου το στείλω ηλεκτρονικά.

Oly Glowworm:Τρίτη, 22 Δεκεμβρίου 2015 11:32 πμ

"Αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτει" λέει μια παροιμία και φαίνεται ήταν το ριζικό τους οι τύχες τους να σμίξουν για λίγο και να φτιάξουν μια μεγάλη ατυχία ... πολύ καλό,στρωμένο διηγηματικό ύφος που με καθήλωσε μέχρι το τέλος .

 ( Για το διήγημα: Δεν ήταν το τυχερό της )

ΓΙΑΝΝΗΣ JOHNPIT:Σάββατο, 23 Ιανουαρίου 2016 6:14 μμ

Βασίλη καλησπέρα. Δεν ήξερα φίλε ότι έχεις τέτοια εμπνευσμένη διάθεση για γράψιμο και τέτοιο ταλέντο.

Η Έκπληξή μου είναι πολύ μεγάλη και φυσικά πολύ ευχάριστη. Το διήγημά σου μου άρεσε πάρα μα πάρα πολύ.

Πρώτον: μου άρεσε σαν θέμα. Αυθόρμητο, ελεύθερο, χωρίς περιορισμούς. Βέβαια κλείνει με πίκρα να το πω ; αλλά παρ΄όλα αυτά είναι πολύ όμορφο, προσωπικά με γέμισε πολύ.

Δεύτερον: εξαίρετη η γραφή σου. Παραστατική, περιγραφική. Διήγημα γεμάτο εικόνες και αισθήσεις, πράγμα που παρασύρει όμορφα.

Τρίτο: αν αυτό ήταν ανέτοιμο και πρόχειρο τι να πω. Σκέψου να το είχες επεξεργαστεί καλύτερα.

Βασίλη ειλικρινά μου άρεσε πάρα πολύ. Ίσως να ήθελα άλλο τέλος συναισθηματικά αλλά αυτό δεν αναιρεί την αξία του.

Περιμένουμε και άλλα φίλε. Καλό βράδυ.

( Για το διήγημα: Συνέχισε το δρόμο του )

Oly Glowworm:Κυριακή, 24 Ιανουαρίου 2016 8:48 πμ

Πολύ όμορφο και ολοκληρωμένο διήγημα από κάθε άποψη , δημιουργική η γραφή σου και καθόλου αδιάφορη , όσο για το θέμα υποθέτω είναι μια ιστορία πολύ συνηθισμένη που συμβαίνει και θα συμβαίνει τα καλοκαίρια όπου οι άνθρωποι οραματίζονται το απόλυτο και το ζουν χωρίς αναστολές , μια χρωματιστή πινελιά στο γκρίζο της καθημερινότητας τους , εικόνες και βιώματα που αξίζουν να υπάρχουν στη άκρη του μυαλού .
                                                                                ( Για το διήγημα: Συνέχισε το δρόμο του )

ΛΥΓΕΡΗ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ:Σάββατο, 30 Ιανουαρίου 2016 9:30 πμ

Αφού το έζησε η φαντασία σου (???) και μάλιστα έντονα, ώστε να το εκπονήσεις τόσο παραστατικά, πειστικά ,γλαφυρά, νοσταλγικά θα 'λεγα , μόνο λάθος δεν έκανες που το δημοσίευσες .
Δίνω δε ιδιαίτερη σημασία στο ότι δεν τον "τελείωσες".... αυτό σημαίνει ότι η
μνήμη σου δεν θέλει να γράψει φινάλε, γιατί η καρδιά σου διατηρεί ακόμη την γεύση από την γλύκα της ανάμνησης... Είναι εύκολο να κάνουμε κουμάντο στην καρδιά μας;;;;;

Όλες οι εμπειρίες ,ακόμη και οι ευκαιριακές, αφήνουν τα σημάδια τους .

Βρίσκω συγκλονιστική την εμπειρία "Το μυαλό άδειασε, μόνο τα σώματα υπήρχαν"
Είναι ένα θέμα ενδιαφέρον προς συζήτηση ,αρκεί να υποστηριχτεί τεκμηριωμένα, με σοβαρά επιχειρήματα, χωρίς πάθος αλλά και χωρίς φόβο, ρεαλιστικά να αναφερθούν οι πιθανοί κίνδυνοι που εμπεριέχονται σε μια τέτοια εμπειρία.....

Με την ελπίδα ότι δεν κινδυνεύει η μαγεία της ατμόσφαιρας από την παρέμβασή μου.

                                                                                ( Για το διήγημα: Συνέχισε το δρόμο του )

ΓΙΑΝΝΗΣ JOHNPIT:

Παρασκευή, 1 Ιουλίου 2016 7:32 μμ

Βασίλη μήτε και εγώ θα το πω "κιτς", κάθε άλλο.....!

Κατ΄αρχήν για να μην το ξεχάσω, αυτό το walkman βρε φίλε που πήγες και το θυμήθηκες τώρα.....! πωπωπωπω μιλάμε για εξάρτημα εποχής έτσι ;

Πόσα άλλαξαν σε λίγα χρόνια τελικά....!

Έζησα σαν νάμουν εκεί το πάρτυ που περιγράφεις. Έφερα στο νου δικές μου τέτοιες αναμνήσεις. Ναι. Αγνές, τρυφερές, συναισθηματικές.

Πολύ ωραία, πολύ όμορφο Βασίλη.

( Για το διήγημα: Ένα καλοκαίρι κιτς )

Lina Lina:

Σάββατο, 2 Ιουλίου 2016 1:49 πμ

Το μεγάλο ζήτημα που πυροδοτείς με την ανάρτησή σου είναι πως αυτά που διακρίναμε και σνομπάραμε παρόλο που συμμετείχαμε το καλοκαίρι του 1985 τώρα τα βλέπουμε με επιείκεια και τα νοσταλγούμε...Τα ήθη σταθερά "Τα κορίτσια του χωριού στην άκρη μαζεμένα, ψιλή κουβέντα και ερωτηματικά για το αν θα τις φλερτάρει κανείς. Τ΄αγόρια σνομπάρουν. Οι Αμερικανίδες ευδιάθετες, χωρίς αναστολές, προτιμούνται. Στις 12 θα μείνουν αυτές που δεν το παίζουν νύφες." Καυτή η ανάρτησή σου .40 υπό σκιάν. Κρύος ιδρώτας.

                                                                                       ( Για το διήγημα: Ένα καλοκαίρι κιτς )

Pan kARTson:

Τρίτη, 9 Αυγούστου 2016 8:06 πμ

Όμορφο κείμενο....για όμορφα χρόνια. Καλημέρα και ψήφος Βασίλη.

                                                                   ( Για το διήγημα: Ένα καλοκαίρι κιτς )

Νίκος Ταξιδιώτης:

Δευτέρα, 4 Ιουλίου 2016 3:15 πμ

Καλησπέρα Βασίλη. Έδωσες το δικό σου χρώμα σε κάποιες καλοκαιρινές αναμνήσεις και συνήθειες. Πράγματι, κάποια από όσα περιγράφεις ήταν κιτς για κάποιους, για κάποιους άλλους αγαπημένες συνήθειες και για τρίτους, απομίμηση κινήσεων και συνηθειών άλλων. Πολλές αλήθειες ανάμεσα σε αυτά. Το κορίτσι που έχει λόγους να μην βρέξει τα μαλλιά του, τα αγόρια που θέλουν να πηδήξουν, τα κορίτσια που ψάχνουν να αποκατασταθούν, το πάρτι του κολλητού, τα μπανάλ ή όχι ακούσματα. Κι όλα αυτά, μέσα σε μια σελίδα αναμνήσεων, ανάμεσα από παρόμοιες σκονισμένες,σε κάποιο ράφι του μυαλού μας. Καλή συνέχεια. 

                                                                         ( Για το διήγημα: Ένα καλοκαίρι κιτς )

Pan kARTson:

Τρίτη, 9 Αυγούστου 2016 8:06 πμ

Όμορφο κείμενο....για όμορφα χρόνια. Καλημέρα και ψήφος Βασίλη.

                                                                           ( Για το διήγημα: Ένα καλοκαίρι κιτς )

ΓΙΑΝΝΗΣ JOHNPIT:

Πέμπτη, 3 Νοεμβρίου 2016 3:34 μμ

Βασίλη μου καλησπέρα.

Κατ' αρχήν να εκφράσω ειλικρινά τη συγκίνησή μου για το γραπτό σου και να καταθέσω τον θαυμασμό μου για την υπέροχη ετούτη σου έμπνευση.

Θεωρώ το μικρό αυτό διήγημα ότι έπρεπε να γίνεται 'Ευαγγέλιο" ανάγνωσης σε πολύ κόσμο και όχι μόνο του εκπαιδευτικού συναφιού.

Όμως έχω να πω και το εξής:

Γιατί βρε Βασίλη μου το τελειώνεις έτσι ; νευρωτικά...! θύμα ο Γιάννης, γιατί ; τι έκανε ; που δεν στάθηκε καλά ; γιατί να εισπράξει την άρνηση ; γιατί να περαστεί το μήνυμα του εξιλαστήριου θύματος ;

μια τέτοια συμπεριφορά δεν αρμόζει στις σκέψεις και στον αγώνα της Δήμητρας στη ζωή της.

Θέλω να το ξαναδείς. Την προσωπική μου σκέψη εκφράζω βέβαια έτσι, όπως το εισέπραξα προσωπικά.

Κατά τα άλλα προβάλλεις με υπέροχο τρόπο το μαρτύριο και τον Γολγοθά των αναπληρωτών εκπαιδευτικών που γίνονται στην κυριολεξία νομάδες, αναλώσιμοι σε μια κτηνώδη εκπαιδευτική κρατική πολιτική.

Και πάλι ένα μεγάλο μπράβο για την ανάδειξη του θέματος και τα δυνατά αισθήματα.

                                 ( Από το διήγημα: Είναι κουτό γιατρέ...ή μήπως δεν είναι )

ΓΙΑΝΝΗΣ JOHNPIT:

Τετάρτη, 30 Νοεμβρίου 2016 8:22 μμ

Υποκλίνομαι με σεβασμό σε τούτο το γραπτό, έκφραση μιας ολάκερης ζωής Βασίλη......! ειλικρινά συγκλονιστικό....! θα μπορούσε να είναι ολάκερη έκθεση-αναφορά ζωής....! Φίλε, κάθε του λέξη και μια εικόνα, ένα καρέ, ένα μπουκέτο συναισθήματα.

Δεν μένω παρά να το ξαναδιαβάσω να το ρουφήξω, να το χαρώ.

                 ( Από το διήγημα: Καστελόριζο, προ αεροδρομίου, προ Mediterraneo, προ διαγγέλματος Παπανδρέου )

Μάνια Σ:

Δευτέρα, 9 Ιανουαρίου 2017 10:08 πμ

Με πήγε λίγο πίσω!!! Στα δεκάξι μου !!! ναι ωραία εποχή μέσα στην ορμή. Ωραία πέρασα στα 16 μου δε λέω αααα όλα και όλα 

                                                                             ( Από το διήγημα: Η ωραία εποχή )

ΓΙΑΝΝΗΣ JOHNPIT:

Τρίτη, 17 Οκτωβρίου 2017 5:54 μμ

Βασίλη....!!!!

Τι να πω για αυτό που διάβασα σήμερα εδώ φίλε ; ειλικρινά ιστορίες γεμάτες συγκίνηση και δέος. Πολύ σκληρή η ζωή εκεί στα πέρατα της υπαίθρου. Πολύ σκληρή. Και αυτή της η σκληράδα διαπερνά σαν μαχαίρι και πολλές καρδιές των ανθρώπων.

Θεωρώ το θέμα σου μνημείο σεβασμού λαογραφίας αλήθεια το λέω.

Με συγκίνησε πάρα μα πάρα πολύ.

Καλή συνέχεια να έχεις.

                                                    ( Από το διήγημα: Έτσι τ΄αποφάσισε ο Θεός )

ΓΙΑΝΝΗΣ JOHNPIT:

Πέμπτη, 28 Δεκεμβρίου 2017 4:22 μμ

Νάμαι πάλι Βασίλη μου.

Διάβασα με προσοχή το διήγημά σου, λέξη προς λέξη.

Ομολογώ και με το σεβασμό, την αγωνία που του αξίζει.

Ξεκινάς με μια πανέμορφη περιγραφή της φύσης γύρω από το χωριό με εικόνες που μένουν καθώς και μια ανάγλυφη παρουσίαση του κοινωνικού περίγυρου του χωριού.

Από εκεί και πέρα ο ρυθμός είναι αυτός που ξετυλίγει το τοπίο, ξεδιπλώνει τους ανθρώπινους χαρακτήρες προσεκτικά και πολύ παραστατικά.

Αλήθεια τι εποχές ήταν εκείνες Βασίλη. Τι καθεστώς υπήρχε και πως αυτό σφράγιζε και τις ζωές των ανθρώπων.

Η Μαρία βρέθηκε μπροστά σε τεράστια διλήμματα από την μητέρα της την Χάρις. Που και εκείνη με τη σειρά της κλήθηκε να τα αντιμετωπίσει και να βιώσει τις συνέπειές τους.

Δεν μπορείς να αποδώσεις το δίκιο σαν κοφτερή χάραξη και να το χωρίσεις δεξιά-αριστερά στα δύο. Δεν μπορείς να χρωματίσεις άσπρο-μαύρο τις δύο γυναίκες, Μάνα και κόρη.

Κάθε μία κουβαλάει τα δικά της δίκια.

Όμως, εκεί προς το τέλος, γέρνει η πλάστιγγα στη Μαρία, σαν αναλογίζεται τη στάση της Μάνας της απέναντι στο δικό της πατέρα.

Εκεί πραγματικά δίνεται η λύση.

Μια λύση που δεν είναι χωρίς κόστος, κάθε άλλο μάλιστα. Πιστεύω και για τις δύο γυναίκες. Και οι δύο ματώνουν. Μόνο που η Μαρία έχει το χρόνο σύμμαχο ενώ η Χάρις τον έχει εχθρό. Το πέταγμα της κόρης της στη Λευτεριά είναι το δικό της πέταγμα στο σκοτάδι στην καταδίκη.

Υπέροχα το έδωσες Βασίλη....!

Μου άρεσε πάρα πολύ και βάζει πάρα πολλά και ζόρικα θέματα.

Να είσαι καλά φίλε μου και πάντα τέτοιες εμπνεύσεις.

                                                                       ( Από το διήγημα: Ο μόνος δρόμος )

Όλγα :

Κυριακή, 31 Δεκεμβρίου 2017 3:01 μμ

Με ταξίδεψε και με συνεπήρε! Καλή Χρονιά Βασίλη!

                                                                       ( Από το διήγημα: Ο μόνος δρόμος )

...............................................................................................................................................

Οι παρακάτω κριτικές είναι από το fb μου.

Βάγια Χριστοπούλου Καλογραμμένο . Δεν κατάλαβα γιατί η Μαριάνθη αρνήθηκε το Νικολή . Θυμήθηκα τον Αμερικάνο του Παπαδιαμάντη, που όμως το πήρε το κορίτσι.

1

Διαχείριση

2 χρόνια · 

Μου αρέσει!

Vassiliki Papathanasiou Ναι. Ματαιοτης.. . Το διάβασα μονορουφι.

Διαχείριση

2 χρόνια · 

Μου αρέσει!

Nansy Antonopoulou Πολύ ωραιο!!!

Διαχείριση

2 χρόνια · 

Μου αρέσει!

Mary George Stefanis Very Nice!

         
  

          Στελιος Παχατουριδης

2-4-2018

"όταν έστειλε τη θεία του για προξενιό ,του διαμήνυσαν ότι την κόρη τους δεν την είχαν για έναν παρακατιανό αλλά για κάποιον ευκατάστατο ......."
Απόσπασμα από το πρώτο βιβλίο του Βασίλη Διακοβασιίλη με τίτλο "ανθρώπων ιστορίες".
Στο πρώτο διήγημα αναφέρεται στον ανεκπλήρωτο έρωτα και τη διπλή απόρριψη ενός ερωτευμένου που τον οδηγεί στον ασκητισμό. Διήγημα με έντονο το συναίσθημα. Άρτιο στη δομή του και πολύ καλή η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας.Σ'αυτό το διήγημα περνάν από την πρώτη απόρριψη στη μετανάστευση -απόκτηση πλούτου -επιστροφής στην πατρίδα -δευτερης απόρριψης και τέλος ασκητισμός και απομόνωση του ήρωα του.  '"Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης" .Συνάδελφε (εκπαιδευτικός είναι ο συγγραφέας), καλοτάξιδο το βιβλίο σου στο χώρο της ελληνικής πεζογραφίας.

Για το διήγημα: Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης

Irene Vass Τι μου θύμισες Βασίλη σήμερα.... τις εκδρομές στο Φοινίκι.... τις μάνες μας με τα ταπεράκια,,,, τα πάρτυ που κάναμε.... Ομορφα χρόνια, ανέμελα

Διαχείριση

Μου αρέσει!

 · Απάντηση · 2 χρόνια

Βάγια Χριστοπούλου Νοσταλγικό και καλογραμμένο.

                  Για το διήγημα: Ένα πικάπ με περίμενε στη γωνία

Michalis Vadratsikas Καλό. Θα ήταν καλύτερο αν έλειπε το "μελόδραμα" των "ξωμάχων" γονιών. Αν αποσκοπούσες στην συναισθηματική φόρτιση του αναγνώστη δεν τα κατάφερες καλά. Σκέψου ότι και γονείς εργαζόμενοι σε φάμπρικες, βιοτεχνίες και όπου αλλού στον ιδ. τομέα σπούδασαν παιδιά με πολλές στερήσεις και χωρίς "helicopter money".

                   Για το διήγημα: Είναι κουτό γιατρέ... ή μήπως δεν είναι και τόσο;

Χρήστος Αλέκου Μηλώσης Ωραιότατο!

                   Για το διήγημα: Είναι κουτό γιατρέ... ή μήπως δεν είναι και τόσο;

Ολυμπία Βράκα πολυ ωραιο Βασιλη ...αυτη την κατασταση την γνωριζουμε ολοι μας ,ολο και καποιο συγγενη εχουμε φιλο ή γνωστο με παρομοια ιστορια .....κιεγω αναρωτηθηκα πολλες φορες ποιον εξυπηρετει τελικα αυτος ο κυκλος περα απο την απαξιωση του εκπαιδευτικου ,της οικογενειας ,της παιδειας και γενικοτερα ολοκληρης της κοινωνιας ? οικονομικοι μεταναστες μεσα στην ιδια τους την χωρα οι εκπαιδευτικοι με μια βαλιτσα στο χερι και την ταυτοτητα του περιστασιακου εργαζομενου με την καρτα ανεργιας να τρεχει τα καλοκαιρια ....τι να πεις ? πικρα   Για το διήγημα: Είναι κουτό γιατρέ... ή μήπως δεν είναι και τόσο;

Βάγια Χριστοπούλου Πολύ καλό, με γλώσσα απλή , ανεμπόδιστη ροή και τέλος που ταίριαζε γάντι στον ήρωαΓια το διήγημα: Θε μου, η μητρική στοργή που βρήκε τόσο δηλητήριο; )

Ολυμπία Βράκα Μου θύμησες λίγο τον Παπαδιαμάντη ...εξαιρετικό !

 (  Για το διήγημα: Έτσι τ΄αποφάσισε ο θεός! )

Βάγια Χριστοπούλου Καλογραμμένο, εξαιρετική η ανάλυση χαρακτήρων και η μεταφορά στην επταετία της χούντας. Το κοινοποιώ στη Λέσχη Ανάγνωσης.                                                            ( Για το διήγημα: Ο μόνος δρόμος )